WALL MAGAZINE 2024

এশিঙীয়া গঁড় : পৰ্যটকৰ অন্যতম আকৰ্ষণ তথা প্ৰতিজন অসমীয়াৰ স্বাভিমান, অসমৰ গৌৰৱ এশিঙীয়া গঁড়। বৰ্তমান এই পৃথিৱীত জীয়াই থকা প্ৰাগ ঐতিহাসিক প্ৰাণীসমূহৰ ভিতৰত এশিঙীয়া গঁড় অন্যতম। ২০২২ বৰ্ষৰ এক অনুসন্ধান অনুসৰি অসমত প্ৰায় ২৮৮৫ টা গঁড় আছে। ইয়াৰে কাজিৰঙাত ২৬১৩ টা, ওৰাং ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানত ১২৫ টা, পবিতৰা বন্যপ্ৰাণী অভয়াৰণ্যত ১০৭ টা আৰু মানস ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানত কমেও ৪০ টা গঁড় আছে। বজাৰত এশিঙীয়া গঁড়ৰ খৰ্গৰ উচ্চ মূল্যই ইয়াৰ জীৱনলৈ ভাবুকি কঢ়িয়াই আনে। সেয়েহে গঁড়ৰ সুৰক্ষা, সংৰক্ষণ আৰু সংবৰ্ধনৰ বাবে প্ৰতি বছৰৰ ২২ ছেপ্তেম্বৰত "বিশ্ব গঁড় দিৱস" পালন কৰা হয়। বৰ্তমান অসমৰ প্ৰতিজন অসমীয়াই এই এশিঙীয়া গঁড়ৰ সুৰক্ষা আৰু সংৰক্ষণৰ বাবে কঠোৰ প্ৰদক্ষেপ লোৱা উচিত, কিয়নো ই অসমৰ বিৰল জৈৱ বৈচিত্ৰ্যৰ জীয়া দলিল।

দেওহাঁহ : দেওহাঁহ অসমৰ জাতীয় চৰাই তথা অসমৰ বৈচিত্ৰ্যময় জীৱকূলৰ আপুৰুগীয়া সম্পদ। দেওহাঁহ এবিধ ডাঙৰ আকাৰৰ হাঁহৰ প্ৰজাতি। ইয়াৰ বিকট মাতৰ বাবে অসমীয়াত ইয়াক 'দেওহাঁহ' বুলি কোৱা হয়। ২০০২ বৰ্ষৰ এটা সমীক্ষা অনুসৰি সমগ্র বিশ্বতে মাঁথো মুঠ ৮০০ মান দেওহাঁহ আছে। অসমত দেওহাঁহ দেখা পোৱা প্ৰধান সংৰক্ষিত বনাঞ্চল কেইখন হৈছে ডিব্রু-ছৈখোৱা ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যান, দিহিং-পাটকাই সংৰক্ষিত বনাঞ্চল আৰু নামেৰী ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যান।

নাহৰফুটুকী বাঘ : অসমৰ সমৃদ্ধ আৰু বৈচিত্ৰৰ এক ৰাজকীয় প্ৰতীক হল নাহৰফুটুকী বাঘ । ইয়াৰ স্বকীয় আৰু ময়াময় ৰূপে স্থানীয় লোক আৰু বন্যপ্ৰাণী উৎসাহী দুয়োকে আকৰ্ষিত কৰে । অতুলনীয় আৰ্হিয়ে সজ্জিত্ব ইয়াৰ জীৱন্ত কুটৰ বাবে জনাজাত নাহৰফুটুকী বাঘ অসমৰ কাজিৰঙা ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যান আৰু অন্যান্য সুৰক্ষিত অভয়াৰণ্যৰ সেউজীয়া পৰিবেশত নিৰ্বিঘ্নে মিহলি হয়। বনৰীয়া মেকুৰীৰ প্ৰজাতি সমূহৰ ভিতৰত নাহৰফুটুকী বাঘ আটাইতকৈ বহুলভাৱে বিস্তৃত প্ৰজাতি । বিলুপ্ত পথত আগবাঢ়ি যোৱা বাঘৰ এই প্ৰজাতিটো অসমৰ অৰণ্যত পাৰিপাৰ্শ্বিক ভাৰসাম্য বজাই ৰখাত অগ্ৰণী ভূমিকা গ্ৰহণ কৰে

শিহু : যিদৰে অসমৰ পাহাৰ-ভৈয়ামে অসমৰ বৈচিত্ৰ্যতাৰ প্ৰতীকসমূহ জীয়াই ৰাখিছে, তেনেদৰে মহাবাহু ব্ৰহ্মপুত্ৰও নিজৰ মাজত নানান বিচিত্রতা সামৰি ৰাখিছে। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বিৰল বৈচিত্ৰ্যতাৰ সৰু এক উপমা হ'ল শিহু। শিহু এক প্ৰকাৰৰ নেত্ৰহীন জলচৰ স্তন্যপায়ী প্ৰাণী। ইয়াৰ ঘ্ৰাণ শক্তি অতি প্ৰৱল। ব্ৰহ্মপুত্ৰত এটা সময়ত উভৈনদী হৈ থকা শিহু শেহতীয়াভৱে উদ্বেগজনক হাৰত দ্ৰুত গতিত কমি অহা পৰিলক্ষিত হৈছে। ১৯৯৬ চনত আন্তৰ্জাতিক পৰিবেশ সংৰক্ষণ পৰিষদে শিহুক বিলুপ্ত প্ৰায় জীৱ ৰূপে স্বীকৃতি দিছে।

আলি আঃয়ে লৃগাং : আলি আঃয়ে লৃগাং কেৱল এটা উৎসৱৰ নামেই নহয়,ই মিচিং জনজীৱনৰ প্ৰাণৰ স্পন্দন। মিচিং ভাষাত 'আলি' মানে বীজ, 'আঃয়ে' মানে ফল আৰু 'লৃগাং' শব্দটিয়ে আৰম্ভণি বা ৰুপন কৰা বুজায়। প্ৰতিবছৰৰ ফাগুণ মাহৰ প্ৰথমটো বুধবাৰে মিচিং সকলে এই উৎসৱ পালন কৰে। বসন্ত কালত অনুষ্ঠিত হোৱা বাবে ইয়াক 'বসন্ত উৎসৱ' বুলিও কোৱা হয়। সাধাৰণতে এই উৎসৱত আবেলি পৰত শস্য সিচাঁ হয়, পিছত সকলো ৰাইজে মিলি পিঠা আৰু আপংৰ দৰে সুস্বাদু খাদ্যৰ সোৱাদ লয়, নৃত্য, গীত আৰু ভাৱ বিনিময়ৰ বাবে একত্ৰিত হয়। জনবিশ্বাস অনুসৰি লৃগাং উৎসৱত গুমৰাগ নানাচিলে আৰু বৰকাহঁ নবজালে বৰষুণ নহয় লগতে বীজ অংকুৰিত নহয়। প্ৰকৃতাৰ্থত এই উৎসৱে প্ৰকৃতিৰ আশীৰ্বাদক সন্মান কৰাৰ লগতে অসমৰ সাংস্কৃতিক বৈচিত্ৰ্যকো জীপাল কৰি তুলিছে।

জোনবিল মেলা : জোনবিল মেলা পাহাৰ-ভৈয়ামৰ সকলো জনগোষ্ঠীৰ মিলন তীৰ্থ। মৰিগাঁও জিলাৰ জাগীৰোডৰ পৰা নাতি দূৰৈত অৱস্থিত জোনবিলৰ পাৰত মাঘবিহুৰ তিনি দিনৰ পাছতেই এই মেলা অনুষ্ঠিত হয়। প্ৰণিধানযোগ্য যে এই মেলা মূলতঃ উৎপন্ন দ্ৰৱ্যাদিৰ বিনিময়ৰ বজাৰ। দূৰ দূৰণিৰ পাহাৰ ভৈয়ামৰ পৰা তিৱা,কাৰ্বি,খাছি,বড়ো আদি জনজাতীয় লোকসকলে আলু,কচু,আদা,লা ইত্যাদি বেহাবলৈ লৈ আনে আৰু ভৈয়ামৰ লোকসকলে তিলৰ পিঠা,শুকান মাছ,সান্দহ আদি বিনিময়ৰ বাবে লৈ আনে। পাহাৰীয়া সকলে ভৈয়ামৰ পৰা যোৱা লোকসকলক মামা-মামী সম্বোধন কৰি সামগ্ৰী সমূহ বিনিময় কৰি লয়।এই মেলাই তিৱা সকলৰ ঐতিহাসিক স্বাক্ষৰ বহন কৰাৰ লগতে অসমৰ সাংস্কৃতিক বৈচিত্ৰ্যকো ৰঙীন কৰি তুলিছে।

মহোহো : অসমৰ বৈচিত্ৰ্যময় সংস্কৃতিৰ ভিতৰত নামনি অসমৰ "মহোহো" সংস্কৃতিও বিশেষ ভাৱে উল্লেখনীয় | মহোহো ঠাই বিশেষে মহখুন্দা বা গোৱালপাৰা জিলাৰ কিছু অংশত এউৰি/ওৰি মাগা বুলিও জনাজাত। মহোহো আঘোণ মাহৰ পূৰ্ণিমাত উদ্‌যাপন কৰা হয়। এই উৎসৱত গধূলি গাঁৱৰ চেমনীয়া ডেকাসকলে হাতত টোকোন লৈ মানুহৰ চোতালে চোতালে গৈ ঘূৰি ঘূৰি মহোহো গীত গায় আৰু গৃহস্থক আশীৰ্বাদ দি চাউল-পইচা লোৱা হয়। লোক বিশ্বাস মতে মহোহো উৎসৱৰ পিছত মহবোৰ লাহে লাহে কমি নাইকিয়া হয়।

আহোম : অসম বিভিন্ন জাতি জনগোষ্ঠীৰ মিলনভূমি আৰু এই জনগষ্ঠীসমূহৰ অন্যতম হ'ল আহোমসকল। আহোমসকল মূলতঃ টাই জাতিৰ মানুহ। এওঁলোক ১২২৮ খ্ৰী.ত চুকাফা ৰজাৰ নেতৃত্বত পাটকাই পৰ্বত পাৰ হৈ পূব অসম বা তেতিয়াৰ সৌমাৰত ৰাজ্য স্থাপন কৰে। অসমীয়া সাহিত্যৰ কথাই কোৱা হওঁক বা অসমৰ স্থাপত্য শিল্পৰ আহোমসকলৰ অৱদান অসীম। ৰংঘৰ, কাৰেংঘৰ, নামদাং শিলৰ সাকোঁ আদি আহোম স্থাপত্য কলাৰ অন্যতম উাহৰণ। ইয়াতেই উল্লেখযোগ্য যে অসমীয়াৰ গৌৰৱ মুগা কাপোৰ আহোমসকলৰ এক অনবদ্য অৱদান। এওঁলোকৰ সংস্কৃতিও অতি বৈচিত্ৰময়। বিবাহিত আহোম মহিলাসকলে সেন্দুৰ নলয় সেয়েহে ৰিহা খনেই তেওঁলোকৰ সাংসাৰিক জীৱনৰ অলংকাৰ। সঁচাই, একোটা ৰাজবংশৰ এনে ঐতিহাসিক ৬০০ বছৰীয়া ৰাজত্বৰ উদাহৰণ ভাৰত বুৰঞ্জীতে নহয়, পৃথিৱীৰ যিকোনো বুৰঞ্জীতে বিৰল।

ৰাভা : বৈচিত্ৰ্যপূৰ্ণ ভাষা-সাহিত্য-সংস্কৃতি, জাতি-উপজাতিৰে ভৰা অসমৰ এটা প্ৰাচীন জনগোষ্ঠী হ'ল ৰাভাসকল। ৰাভাসকল মূলতঃ এক আদিম জাতি। ভাৰতীয় সংবিধানত ৰাভা এটা জনজাতি ৰূপে স্বীকৃতি লাভ কৰিছে। উল্লেখযোগ্য যে তেওঁলোকৰ ব্যাকৰণসন্মত ভাষাৰ লগতে গাণিতিক সংখ্যাও পৰিপূৰ্ণভাৱে আছে। ৰাভাসকল নিজস্ব কলা-সংস্কৃতিত চহকী। ৰাভাসমাজ লোকগীত, লোকসাধু, আৰু লোক-সংস্কৃতিৰে ভৰপূৰ। তেওঁলোক যে কলা সংস্কৃতিত চহকী তাৰ জ্বলন্ত উদাহৰণ হ'ল কলাগুৰু বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভা। ৰাভা জনগোষ্ঠীৰ কথাই কোৱা হওঁক বা কলাগুৰু বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভাৰ অসমীয়া জাতীয় জীৱনক এনে বৈচিত্ৰময় কৰি তোলাত তেওঁলোকৰ অবদান অপৰিহাৰ্য্য।

মিচিং : অসমৰ বৈচিত্ৰ্যময় জনগোষ্ঠীবোৰৰ ভিতৰত অন্যতম তথা দ্বিতীয় সৰ্ববহৎ জনগোষ্ঠীটো হ'ল মিচিং। ভাৰতবৰ্ষৰ সংবিধানত মিচিংসকলক ''মিৰি" নামেৰে চিহ্নিত কৰিছে। কৃষিয়েই মিচিংসকলৰ জীৱিকাৰ সম্বল আৰু তেওঁলোকে প্ৰধানতঃ আহু আৰু শালি ধানৰ খেতি কৰে। মিচিংসকলৰ জাতীয় উৎসৱ আলি-আঃয়ে লৃগাং, ইয়াৰ উপৰিও তেওঁলোকে মাঘ বিহু, বহাগ বিহু আৰু কাতি বিহু পালন কৰে। তেওঁলোকৰ সাংস্কৃতিক পৰিচয় পোৱা যায় জাতীয় সাজ-পাৰত। প্ৰচলিত আছে যে মিচিং তিৰোতাই তাঁতশালত সপোন সৰগ ৰচিব পাৰে। উল্লেখযোগ্য যে মিচিং ভাষা লোক-সাহিত্যৰ দিশত অত্যন্ত চহকী। অলিখিত ৰূপত বছৰ বছৰ ধৰি চলি অহা গীত-মাতবোৰ তেওঁলোকৰ গৌৰৱ বহন কৰাৰ লগতে অসমৰ বৈচিত্ৰ্যক ভিন্ন ৰূপ প্ৰদান কৰিছে।

হস্তীবিদ্যাৰ্নৱ : অসম হাতী প্ৰধান দেশ। ইয়াৰ পৰ্বতে কন্দৰে হাতী গেজঁখাই আছিল আৰু এতিয়াও কিছু পৰিমানে আছে। সুকুমাৰ বৰকাইথৰ 'হস্তীবিদ্যাৰ্নৱ 'পুথি খনো প্ৰকৃততে হাতী সম্পৰ্কীয় বিজ্ঞান পুথিহে । অসমীয়া হাতে লিখা সচিত্ৰ পুথিৰ ভিতৰত এই পুথিখনেই শ্ৰেষ্ঠ। ১৭৩৪ খ্ৰীষ্টাব্দৰ মহাৰাজ শিৱসিংহ আৰু কুঁৱৰী অম্বিকাদেৱীৰ নিৰ্দেশত বৰকাইথ ডাঙৰীয়াই এই পুথিখন সম্পাদনা কৰে। পুথিখনত সন্নিবিষ্ট ছবিসমূহ অঙ্কন কৰিছিল দিলবৰ আৰু দোচাই নামৰ দুজন শিল্পীয়ে। এই ছবিসমূহে আহোম যুগৰ চিত্ৰকলাক সুন্দৰ ভাৱে প্ৰতিনিধিত্ব কৰিছে। পুথিখনত ১৪৮ বিধ মখনা আৰু ১৭ বিধ মাখুন্দি হাতীৰ কথা উল্লেখ আছে। গ্ৰন্থখনত হাতীৰ চিকিৎসা ব্যৱস্থাৰ বিষয়েও বহুখিনি সন্নিৱিষ্ট হৈ আছে। লগতে হাতীশাল নিৰ্মাণৰ নিয়ম , হাতী দাঁতৰ মূল্য সম্পৰ্কেও উল্লেখ কৰিছে। গদ্যত ৰচিত পুথিখনৰ ৰচনাশৈলী ওজঃগুণ যুক্ত। প্ৰকৃতাৰ্থত এই পুথিখন অসমৰ চিত্ৰকলা আৰু ব্যৱহাৰিক সাহিত্যৰ স্বাক্ষৰ স্বৰূপ।

বৃন্দাবনী বস্ত্ৰ : মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ অপূৰ্ব সৃষ্টি তথা বৰ্তমান লণ্ডনৰ ভিক্টোৰিয়া এণ্ড এলবাৰ্ট মিউজিয়ামৰ লগতে বিশ্বৰ আন কেইবাটাও যাদুকৰী অংশ হৈ থকা বৃন্দাবনী বস্ত্ৰখন অসমৰ বৈচিত্ৰময় সংস্কৃতিৰ জীয়া উদাহৰণ। গুৰুজনাই মহাৰাজ নৰনাৰায়ণৰ কৃষ্ণলীলাৰ কথাবোৰ স্বচক্ষে চোৱাৰ আগ্ৰহৰ প্ৰতি সহাঁৰি জনাই বৃন্দাবনৰ ভিন্ন চিত্ৰ অংকন কৰে। পিছত এই চিত্ৰৰ আৰ্হিতে এই বস্ত্ৰখন তৈয়াৰ কৰে। ছকুৰি হাত দীঘল আৰু তিনিকুৰি হাত বহল বস্ত্ৰখন ব'বলৈ গুৰুজনাই বাৰজন মৰল বা তাতীঁ নিয়োগ কৰিছিল। বৃন্দাবনী বস্ত্ৰখনৰ প্ৰথম পট আৰম্ভ হৈছে কৃষ্ণ জন্ম হোৱা সুতিকা গৃহটোৰ চানেকিৰে। তাৰ পিছত একাদিক্ৰমে বাসুদেৱে যমুনানদী অতিক্ৰম কৰি নন্দৰ গৃহ পোৱাৰ পৰা ক্ৰমাগতভাৱে বৃন্দাবনত কৃষ্ণৰ লীলাসমূহৰ চিত্ৰ ৰূপায়ন কৰা হৈছিল,এই বস্ত্ৰভাগিত। উল্লেখযোগ্য যে বৃন্দাবনী বস্ত্ৰৰ ৰঙৰ উজ্জলতাই আধুনিক যুগৰ লগত ফেৰমাৰি যুগ যুগ ধৰি বিশ্বৰ আগত জিলিকি আছে।

বয়ন শিল্প : বয়ন শিল্প অসমৰ কুটীৰ শিল্পৰ এক অন্যতম অংগ। মহাত্মা গান্ধীয়ে অসমৰ শিপিনীয়ে নিজ হাতে কাপােৰ বােৱা কৌশলত বিমােহিত হৈ মন্তব্য কৰিছিল : “অসমীয়া তিৰােতাই তাঁত শালত সৰগ ৰচে।” আহোম স্বৰ্গদেউসকলৰ পৃ্ঠপোষকতাত অসমৰ বয়ন শিল্পৰ অতুলনীয় উন্নতি হৈছিল। অসমৰ বাবে গৌৰবৰ কথা যে ভাৰতৰ মুঠ ২৮ লাখ তাত শালৰ ২৩ লাখ তাতশাল অসমতেই আছে। অসম গৌৰৱ গামোচা তথা চাদৰ মেখেলাও এই বয়ন শিল্পৰেই সৃষ্টি।

চিত্ৰকলা : অসমৰ চিত্ৰকলাৰ ইতিহাস সুকুমাৰ কলাসমূহৰ ভিতৰত চিত্ৰকলা এবিধ অন্যতম কলা। মধ্যযুগৰ সময়ছোৱাতে অসমৰ চিত্ৰকলাৰ প্ৰথম নিদৰ্শন দেখা পোৱা গৈছিল । সেই সময়ত ৰজাৰ ঘৰ আৰু সত্ৰসমূহত চিত্ৰকলাৰ সাধন কৰা হৈছিল । চিত্ৰকলাৰ চিত্ৰসমূহ সেই সময়ত মূলতঃ দুটা শৈলীত ৰচনা কৰা হৈছিল, এটা ধৰ্মনিৰপেক্ষ ৰাজকীয় শৈলী আৰু আনটো হৈছে ধৰ্মমিশ্ৰিত সত্ৰীয়া শৈলী। সুকুমাৰ বৰকাইথৰ হস্তীবিদ্যাৰ্নৱ পুথি খনৰ ছবিসমূহে আহোম যুগৰ চিত্ৰকলাক সুন্দৰ ভাৱে প্ৰতিনিধিত্ব কৰিছে। প্ৰকৃতাৰ্থত এই পুথিখন অসমৰ চিত্ৰকলা স্বাক্ষৰ স্বৰূপ।

বাঁহ-বেতৰ শিল্প : অসম প্ৰাকৃতিক সম্পদেৰে চহকী আৰু ইয়াৰ অধিকাংশ অৰণ্যত বিভিন্ন প্ৰজাতিৰ বাঁহ-বেত মজুত আছে। বাঁহ হৈছে এবিধ বহুমুখী কেঁচামাল আৰু ই পৌৰাণিক দিনৰে পৰা অসমৰ জীৱনশৈলী আৰু অৰ্থনীতিৰ এক অংগ। বিশেষভাৱে মিজো পাহাৰ, কাছাৰ, মিকিৰ আৰু উত্তৰ কাছাৰ পাহাৰ আৰু লখিমপুৰ জিলাৰ হাবিত বাঁহ-বেতৰ বিশাল বিস্তৃতি পোৱা যায়। অসমৰ গৌৰৱ তথা প্ৰতিজন অসমীয়াৰ স্বভিমান জাপিও এই বাঁহ-বেত শিল্পৰে অন্যতম নিদৰ্শন।